Najlepszy przyjaciel brata

Najlepszy przyjaciel brata
Przez D.R.Millennium:
NC-17 Slash/Kazirodztwo Zastrzeżenie:


Nie stworzyłem i nie posiadam żadnych łatwo rozpoznawalnych postaci medialnych. Nie mam żadnej umowy, prawnej ani innej, z twórcami lub właścicielami. To jest wyłącznie dla rozrywki - nie zarobiłem, nie szukam i nie przyjmę z tego żadnego zysku. Ta historia w żaden sposób nie ma na celu odzwierciedlania życia ani stylu życia aktorów/aktorek, którzy pierwotnie wcielili się w postacie. Darzę ich jedynie sympatią i szacunkiem za to, że dostarczają mi tyle rozrywki, i żaden brak szacunku nie jest tu rozumiany.

W tym momencie Virgil i John, po ustaleniu swojego związku, założyli drugi dom do pracy i zabawy w swoim wiejskim sadzie na obrzeżach Bengtsfors w Szwecji, wszyscy są przytulni i schludni, dopóki John nie dowiaduje się, że Virgil zaprosił „gościa” ' zostać na noc. Więc ludzie, przygotujcie się na czynnik „Hmmph”…”


– Kawa gotowa, usiądź – powiedział John, kiedy Virgil wszedł z zewnątrz. – Jasne, jak tylko umyję ręce. Zaraz wracam; No dalej, pij, jeśli chcesz — odpowiedział Virgil, zauważając, że John nie odpowiedział mu, tylko skinął głową. Siedział z nosem w czymś, co w oczach Virgila wyglądało na wydruk internetowy niektórych artykułów ze sztokholmskiej gazety codziennej.

„Ach! To będzie wspaniały dzień!” – wykrzyknął Virgil po powrocie do kącika śniadaniowego, siadając, by nalać sobie pierwszą tego dnia filiżankę. – Zawsze tak mówisz… po „małej wizycie” u niego – powiedział sucho John, wciąż czytając. „Cóż, to tylko prawda; Nic na to nie poradzę, że dodaje odrobinę radości mojemu dniu – westchnął Virgil, po czym wziął łyk. „To radosne, prawie oszałamiające uczucie” – kontynuował swoją myśl po przełknięciu. – Powiedz… – John z trudem powstrzymał ziewnięcie, po westchnieniach i okrzykach Virgila zdał sobie sprawę, że jest nieświadomy jego obecności.

„… i och, kiedy jest z panią Olson i wreszcie mnie widzi, ona z trudem może go kontrolować!” Virgil wybuchnął ciepłym śmiechem. „Tak V… mam oczy… takie są psy; właściwie to trzeba trochę więcej odrobić pracę domową z posłuszeństwa – westchnął John i w końcu przestał czytać. Potrzebował prawie wszystkich swoich umiejętności dyplomatycznych i taktu, by nie przewrócić oczami, kiedy zobaczył, jak oczy Virgila promieniują radością.

"Posłuszeństwo? Cóż, chodzi na zajęcia, a pani Olson mówi, że jest bardzo dobry, najmądrzejszy w szkole. Co do reszty… jest po prostu kochający, przyjacielski i szczęśliwy. Wiesz, on też za tobą tęskni. Pani Olson mówi, że wystarczy, że wymieni twoje imię, a on się ekscytuje! „Hmmm, nie zastanawiam się; ilekroć go widzę, praktycznie próbuje dosiąść mojej nogi – twojej też, kiedy jesteśmy razem. Teraz, kiedy o tym myślę, jest to prawie niegrzeczne – John chłodno przyciął głos, wracając do czytania.

„Awww, cóż… jest po prostu młody… pod pewnymi względami wciąż jest dzieckiem, a pod innymi nie, taki ciepły i milutki!” Virgil ponownie westchnął niebiańsko. „Ma imię po Słońcu, twoje akcje też są w handlu; to angielskie, a nie szwedzkie imię – „Sunny”. Pani Olson uwielbia ćwiczyć z nim angielski”.

– Cóż, to tylko ciekawość, rozumiesz, ale czy chcesz mi powiedzieć, że „to”, „on”, eee… to znaczy Sunny, reaguje na angielski, a nie tylko na szwedzki? John zaryzykował pytanie. „Och, w porządku, jest bystry – odpowiada na jedno i drugie. Boże, nic dziwnego, że tak bardzo go kocham! Do litery „T” jest taki jak ty, John! Virgil odwrócił się i poszedł w stronę kuchni, żeby sprawdzić babeczki, które wcześniej włożył, nucąc przy tym melodię.

„Och, oczywiście, dlaczego…” John zaczął zdanie, ale nagle przerwał, gdy zdał sobie sprawę, że po tym, jak Virgil opuścił pokój, dokładnie to, co powiedział. Następnie nie tracąc czasu wkroczył do kuchni, gdzie znalazł swojego brata w rękawiczkach kuchennych, sięgającego po tacę z muffinami, które właśnie skończyły piec w piekarniku.

– Ja… przypominam ci… psa? Czy to właśnie chcesz mi powiedzieć? John wyprostował się na swój pełny, wysoki wzrost; ręce miał na biodrach, a oczy błyszczały z oburzenia i niedowierzania. "Co Cię dręczy? Porozmawiajmy o tym, że niektórzy ludzie są marudni przed śniadaniem. Virgil położył muffiny na dużym talerzu, wachlując je, żeby ostygły, a także wąchał muffinki z jagodami z satysfakcją.

„Virgil… proszę, wyjdź na chwilę z muffinowego nieba – MÓW DO MNIE! Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co właśnie powiedziałeś? „Tak, powiedziałem, że Sunny, słodka, kochająca, piękna, inteligentna Sunny jest taka jak ty – więc o co chodzi? To prawda!" Głos Virgila był pełen tęsknej tęsknoty, a jego oczy i twarz jaśniały tym magicznym wyrazem miłości, który John znał tak dobrze, jednak tym razem, im bardziej widział, jak jego młodszy brat płonie i gruchał, tym bardziej podsycało to jego temperament.

– O co chodzi… mówi – John po galijsku wzruszył ramionami. "O co chodzi? Znowu to powiedziałeś, przypominam ci, że rzeczywiście jestem psem… psem? Cóż, kiedy ostatnio patrzyłem, nie nosiłem stałego futra ani nie miałem długiego, puszystego ogona. W rzeczywistości to, co posiadam” – John zaczął wskazywać na swój tyłek – „nie macham!” Niebieskie oczy Johna błysnęły wściekłym ogniem, co było dla niego dość niezwykłe.

„Hmm, pies! Mam „piękno i inteligencję” i… i – bełkotał, próbując znaleźć właściwe słowa i coraz bardziej się złościł, że nie był w stanie ich znaleźć. „Wiesz, w niektórych krajach, na przykład w Polsce, powiedzenie czegoś takiego byłoby uważane za obrazę… słowa walki!” – No – odrzekł Virgil. kilka jajek na jajecznicę.

„Tak, wiem to i wiem, że też nie jestem Polką, tak na wypadek, gdybyś mi przypomniał!” John dalej pstrykał. „Ale nie o to chodzi – chodzi o to, że nie doceniam porównania, ani trochę. Na przykład, czy ja szczekam? „Cóż” – odpowiedział Virgil, decydując się usiąść zamiast wykonać swoje zadanie – „wszyscy komunikujemy się na swój własny sposób; on ma swoje, a ty swoje… – powiedział spokojnie.

„Cóż, ja też nie mam pcheł!” John nadal wstał; był na wpół dąsany, próbując wymyślić realne kontrasty, które wzmocniłyby jego argumenty. „Cóż, on też nie. Sunny dostaje na to najlepsze lekarstwo zapobiegawcze” – powiedział Virgil. – Dobrze, dobrze… – odpowiedział John. „Cóż, przymierzmy je dla rozmiaru. Czy kiedykolwiek zostawiłem „nieprzyjemną” niespodziankę w środku Twojego cennego ogrodu warzywnego? Lub „podlewane”, jeśli o to chodzi, twoje drzewa owocowe lub krzewy róż? John postanowił usiąść po przeciwnej stronie kuchennego stołu, używając rąk i namiętnie gestykulując, aby podkreślić swoje racje.

„Nie, nie masz. Ale Sunny też nie. Ilekroć tu przyjeżdża, pani Olson i ja zawsze zabieramy go na drugą stronę ulicy od naszego domu do tej „wolnej krainy”, jak chyba ją nazywają. Zawsze daje nam ostrzeżenie z wyprzedzeniem, więc mamy dużo czasu, żeby go tam zabrać, żeby załatwił swoje interesy – jest bardzo troskliwy w ten sposób… ”, ale pomyślałem o tym lepiej, ponieważ twarz Johna dosłownie miała „nie waż się!” jako ostrzeżenie praktycznie wypisane na całej jej powierzchni.

„O rany, John, tak się wygiąć… Nie rozumiem. Kochasz zwierzęta, zwłaszcza psy; kochasz Sunny, wiem, że tak… — Tak, Virgil, to wszystko prawda, ale… ty, ty po prostu tego nie rozumiesz, prawda? Jan westchnął; to zaczynało być opodatkowane. Nienawidził się kłócić, nienawidził wdawać się w kłótnie z kimkolwiek, zwłaszcza z Virgilem; takie wybuchy emocjonalne były dla niego niezwykłe, szły wbrew jego woli – nie podobało mu się zakłócenie wewnętrznej równowagi i harmonii, które one powodowały, rzeczy, które starał się zachować.

„Cóż, musisz to przemyśleć; spróbuj spojrzeć na sprawy z mojego punktu widzenia. No cóż, teraz to tylko abstrakcja, może kiedyś później… — John starał się dokończyć, a potem się uspokoić.

– Cóż, eee… właściwie to nie jest takie… hm… „abstrakcyjne”, jak mówisz – Virgil ostrożnie wypowiedział swoje zdanie. "Co masz na myśli?" John odpowiedział z ciekawością, ale również z rosnącym niepokojem, gdy zobaczył wyraz twarzy Virgila, podobny do dziecka, które ma się do czegoś przyznać. – Cóż… równie dobrze możesz się „wkurzyć” od razu… będziemy mieć gościa przez dwa tygodnie… Sunny tu przyjedzie. Będę siedzieć na psie. Przyjeżdża tutaj… właściwie jutro.


„COAAT? Pies siedzi? JUTRO? Kiedy zdecydowałeś się na to… KIEDY? John praktycznie wyskoczył z krzesła; jego oczy były pełne niedowierzania. „Szczerze, to nie było kilka minut temu, jak sugeruje twoja reakcja” Virgil również wstał, okazując szacunek swojemu ukochanemu bratu, ale jego głos i zachowanie były nadal spokojne i pewne. „Było późno w nocy; byłeś niedostępny. Byłeś na wykładzie; cóż, wracając z jednego ze Sztokholmu.

– Nie mogłeś do mnie zadzwonić, prawda? Jakbym nie miał przy sobie telefonu komórkowego, prawda? Po prostu poszedłeś dalej i podjąłeś tę decyzję… bez konsultacji ze mną – czy to wszystko? Nie wierzę… Nie wierzę! Przez cały czas… abyś próbował naśladować, nie, zachowywać się tak jak Scott, kiedy to robi, jego „starszy brat rządzi trochę…”. Dlaczego teraz, dlaczego teraz? John nie tylko stawał się coraz bardziej zły z minuty na minutę, ale to również go szokowało i raniło jego uczucia; Virgil nigdy wcześniej nie zachowywał się w ten sposób w stosunku do niego.

„Nie mogłem się z tobą skontaktować, John; Naprawdę przepraszam, nie było czasu. Potrzeba była pilna i musiałem podjąć decyzję, więc podjąłem ją. Pan Olson zatelefonował do mnie; on i pani Olson dostali telefon alarmowy – muszą wyjechać z kraju… pewna sprawa do załatwienia w São Paulo w Brazylii. To nie mogło czekać, a Sunny potrzebował opieki podczas ich nieobecności. Wiem, że jesteś zdenerwowany… ale… byłem potrzebny.

Nie wyobrażam sobie kosztu oddania Sunny'ego do jakiejś budy, a poza tym są takie bezosobowe, Sunny to pies do ludzi... potrzebuje ludzkiego towarzystwa i... ja... no... myśl o zamknięciu go w jakiejś klatce, kiedy wiedziałam, że w pełni cóż, czułby się tu bezpiecznie i wygodnie… Nie mogłem… nie pasowało mi to. Zgłosiłem się więc na ochotnika do swoich usług. To była dobra rzecz dla sąsiedztwa – to nasi sąsiedzi, też dobrzy i dobrze… jeśli o to chodzi… Nie mogę się doczekać, żeby się nim zaopiekować… Kocham go – Virgil spokojnie złożył ręce na piersi; Jego stopy były rozstawione w rozkroku w postawie, o której John wiedział, że chociaż jego ton był przepraszający, Virgil podjął decyzję i nie zamierzał jej zmieniać.


„Znam to spojrzenie; nie musisz mi powtarzać dwa razy… Następną rzeczą, jaką pamiętam, jest to, że mówisz mi, że to prawie jak misja „Międzynarodowego Ratunku”: Virgil ratuje Sunny przed uwięzieniem w hodowli prowadzonej przez Hooda! Głos Johna był sarkastyczny, gryzący; machał ręką w powietrzu, przeklinając w duchu fakt, że wiedział, że ta część, dostrzeganie potrzeby i działanie bez wahania, była częścią charakteru Wergiliusza jako człowieka - częścią, którą John wiedział, że bardzo kochał.

„No, co on będzie jadł? Nie będę żałował naszemu „gościowi” dobrego jedzenia i źródlanej wody… Nigdy bym… ale założę się, że ten pies to kawał wymagającej roboty” – powiedział John. „Ma dobrą mieszankę żywnościową – przyniosę trochę dzisiaj, a jeśli chodzi o„ wysokie koszty utrzymania ”, cóż, kiedy lubisz swojego „Mr. W trybie wynalazcy wydaje mi się, że piekę mnóstwo babeczek z otrębami, ciasteczka owsiane, bochenki 9-ziarnistego chleba, a także trzymam w zapasie różne płaskie chleby, mieszanki szlakowe, owoce i sery – Virgil machał rękami jego robot kuchenny i maszynę do chleba. – Nie żałuję tego ani nie mam nic przeciwko temu – dokończył.

„Dzięki, że nie dodałeś, że„ jesteśmy tacy podobni ”hmmph!” John pokręcił nosem w irytacji. „Wiem, że to było sugerowane…„ wysokie koszty utrzymania ”- John przerwał na chwilę; nie chciał już dawać Wergiliuszowi pomysłów, na podstawie których mógłby dokonywać porównań.

„W porządku” — powiedział Jan; „Gdzie on „pójdzie”, kiedy trzeba go wypuścić? Na pewno nie twoje ogrody! "To nie jest problem. Wytyczam dla niego teren, trochę dalej od domu. To będzie dla niego łatwe; tam jest stary pień drzewa. Miałem go wykorzenić, ale teraz się przyda. Poza tym będę miał tam zapasowe grabie i łopatę, a także taczkę. Kupuję dziś trochę świeżej ziemi, żebym mógł porządnie wykopać i zakopać jego interes – odparł spokojnie Virgil.

„Ten pień drzewa… rzeczywiście całkiem przydatny, a reszta… jak bardzo troskliwy z twojej strony… i będziesz odpowiedzialny za usunięcie go z kursu?” Głos Johna wciąż miał w sobie nutkę ostrości.

„Oczywiście, wezmę na siebie odpowiedzialność – poradzę sobie” – głos Virgila był nadal stanowczy i spokojny. "Ok dobrze. A co z dywanami, naszymi perskimi dywanami? A co z… eee… wypadkami? Jan odpowiedział. „Zapłacę za każde sprzątanie, nawet za Persów; może to być kosztowne, ale cóż, „wypadki” mogą się zdarzyć” – powiedział Virgil, gdy John milczał w myślach, zauważając, że takie rzeczy dotyczą również ludzi, więc postanowił zostawić to w spokoju, nie chcąc życzyć sobie więcej kłopotów .

„Cóż, to tylko na dwa tygodnie, John…” John powiedział, gdy w końcu po kilku minutach przerwał impasową ciszę, wzdychając i siadając. – Jutro… i… hmmm w przyszłym tygodniu… – powiedział cicho. “ Prawie zapomniałem… zapomniałeś! Czy wiesz, jaki byłby następny tydzień, CZY TY?” John zaskoczył Virgila, podskakując ponownie w mieszaninie udręki i gniewu.

„To nie jest rocznica naszego bycia razem; Nigdy tego nie zapomnę, więc? Virgil odpowiedział pytającym tonem. "Nie to nie to. To miała być moja kolej, mój tydzień… człowieku, człowieku; teraz to wszystko legnie w gruzach! To wszystko będzie musiało zostać przełożone… złomowane i nie mogłem się tego doczekać – przez całą drogę do domu ze Sztokholmu myślałem o tym!” Widząc wciąż zdziwione spojrzenie Virgila, niebieskie oczy Johna ponownie rozbłysły ogniem, gdy musiał mu o tym przypomnieć.


„Zanim wyjechałam ze Sztokholmu, zadzwoniłam do DHL i dowiedziałam się, że mój komplet pościeli, pościel, poszewki na poduszki i puszyste ręczniki już dotarły. Zamierzałam udekorować naszą łazienkę i nasze łóżko! Ja w końcu, po całym tym czasie… w końcu odważyłam się kupić coś, o czym marzyłam od lat – prześcieradła, kołdrę, poszewki na poduszki i ręczniki… w różowym, moim ulubionym kolorze! Tylko ty i Kyrano wiecie, że to mój ulubiony kolor – od wieków!

Nie mogłem ich mieć wcześniej. Wybrałam ten zestaw, różowo-kwiatowy z różami i postarzanymi złotymi lamówkami do wykończenia boków, a także kilka puszystych ręczników w kolorze różowym, kilka kompletnych zestawów! Kupiłam je w Stanach, w specjalistycznym sklepie… i prześcieradła – mają 1000 nitek, 100 procent egipskiej bawełny! Oszczędziłem i zapłaciłem za nie małą fortunę! Tęskniłem za miejscem, w którym je położyłem, żeby je mieć! Nie mogłem tego zrobić na Thunderbird 5, ani w moim pokoju w domu, ani w moim pokoju w moim obserwatorium na wyspie - nie chciałem być krytykowany ani dokuczany… i Trondheim, nie, dom jest tam osiedlony, cały udekorowany dokładnie.

Więc kiedy zbudowaliśmy to miejsce… nasze miejsce, nasz dom z dala od domu tutaj… wszystko prywatne, wszystko przytulne, czułem, że mogę to zrobić tutaj – rozumiesz; tylko ty byś wiedział! Nawet nie powiedziałem Kyrano, że kupiłem to wszystko tu i teraz, po tak długim czekaniu… Muszę znowu czekać… bo jeśli myślisz, że będę miał odcisk jednej łapy, to idź na tę cenną kołdrę, albo jeden kieł dostać się do moich puszystych różowych ręczników – lepiej POMYŚL PONOWNIE!”


„Wychodzę z kuchni, żeby cię ochłodzić, John” — Virgil potrząsnął głową; wiedział, że to było denerwujące, ale trwało to tylko dwa tygodnie, a potem mieli tu być jeszcze przez jakiś czas, ale John nie myślał jasno w tym momencie, więc nie było sensu z nim dyskutować.

„Ochłoń, mówi: najpierw nieoczekiwane„ towarzystwo ”, potem nie mogę nawet cieszyć się pościelą ani ręcznikami… a potem, och, zapomniałem… Jestem jak Sunny…” John mruczał do siebie, wciąż dymi. „To nie pierwszy, nie ten fragment o„ nieoczekiwanym gościu ”; to nie pierwsza irytacja… — jego głos stał się cichy i słyszalny.

„Być może poradziłbym sobie z „gościem” i opóźnianiem korzystania z mojej pościeli, ale… z tym drugim… NIE PANIE! Zapytam cię – od kiedy Virgil, szczerze mówiąc, od KIEDYKOLWIEK PRZYPOMINAŁEM, NIE MÓWIĄC O ZACHOWANIU SIĘ JAK PIES? John powiedział z irytacją, wskazując oskarżycielskim palcem.

Oczy Virgila rozszerzyły się; nigdy nie widział, żeby John był tak wściekły lub zachowywał się tak oburzony. Nie bał się, ale mimo wszystko widok ukochanej w takim stanie ognia był niepokojący. Jednak nagle oczy Johna rozszerzyły się, gdy spojrzał na zaskoczoną twarz Virgila – skierowaną do niego; wyglądało na to, że jego twarz nad czymś się zastanawiała, próbując ożywić prawie zapomniane wspomnienie. Słowa Johna ledwie odbiły się echem w uszach Johna, gdy nagle nastąpił przebłysk pamięci i zamrugał – na to, co przyszło mu do głowy.

W odpowiedzi kolor Johna zmienił się z czerwonego na blady w pozornie natychmiastowej sytuacji, zaskakując biednego Virgila, po czym znów stał się czerwony; w jego oczach malowało się zakłopotanie, które ku jego rosnącej niezręczności zauważył, że Virgil zaczynał rozpoznawać. Jak John często powtarzał mu tyle razy w ich namiętnej przeszłości, Virgil był niewinny na tak wiele, wiele sposobów, ale nie był naiwny. Wyraz twarzy Virgila zmienił się w tej chwili z oszołomionego zdumienia w idącą z tym świadomość, heroiczną próbę stłumienia rozbawienia.

"O NIE!" John odpowiedział, gdy wyraz pojawił się na jego twarzy. „HA! Cóż… Nigdy bym o tym nie pomyślał… ale teraz, skoro o tym wspomniałeś… W gruncie rzeczy PAMIĘTAM… — Głos Virgila był delikatny i zakłopotany, ale też drażniący; było to dla niego wyjściem, koniecznym sposobem przełamania napięcia i gniewu, które dominowały w pokoju.


„Wergiliusz!” John jęknął i był teraz czerwony na twarzy ze zwykłego zażenowania, ale co mógł powiedzieć? Wszedł na oślep w tamtą; jedynym wyjściem było to, które szybko zdecydował się wybrać – wyszedł z kuchni i nie oglądał się za siebie. Virgil słyszał, jak trzaskają drzwi ich salonu. Skrzywił się, jakby został uderzony; John *pamiętał* wszystko dobrze i tak, to było zgodne z prawdą - wszedł prosto w to ze swoją kwestią wypowiedzianą w złym humorze, a teraz będzie musiał jeść z ironią swoje słowa, jak również radzić sobie z wspomnienia, które wywołały.


Przez kilka chwil John zaczął lekko uderzać głową w drewnianą boazerię ściany, jeszcze bardziej karcąc się, co było połączone ze wstydem i poczuciem winy, które gromadził na sobie za wpadnięcie w takie kłopoty. „To nie pomoże, nawet tak lekkie walenie” – mruknął cicho, po czym usiadł w wygodnym fotelu, wdzięczny, że nikt nie mógł zobaczyć, jak jego twarz robi się jeszcze bardziej szkarłatna, nawet gdy ten mały tajemniczy Jego zdanie wywołało jeszcze więcej wspomnień.

Oczami wyobraźni wrócił do ponad półtora roku temu, z powrotem do Houston. Przybył tam po odbyciu sześciotygodniowego dyżuru w Thunderbird 5. Przybył tam, ponieważ poproszono go o przybycie do NASA na obowiązkowe spotkania i konferencje pod koniec września, na dwa tygodnie, kiedy pory roku zaczęły się zmieniać od lato do jesieni. Pomimo zmiany pór roku pogoda wciąż była gorąca, a Scott, który szczycił się tym, że jest „ekspertem” w ubieraniu się odpowiednio na gorący klimat, zgłosił się na ochotnika do kompletowania swojej garderoby na wycieczkę.

On też był tym, który przywiózł Johna prosto z domu do Houston; w rzeczywistości był to po prostu John przenoszący się z Thunderbirda 3 bezpośrednio do Thunderbirda 1. To umożliwiło mu dotarcie do Houston na kilka dni przed planowanym terminem, co pozwoliło mu odpocząć i przystosować się do powrotu na Ziemię.

Niestety oznaczało to jednak również, że nawet podczas wymiany rękodzieła w domu nie widział Wergiliusza, nie mówiąc już o rozmowie z nim lub odwrotnie. Virgil rozsądnie postanowił być zajęty i zachować swój zwyczajowy „niski profil”, nie chcąc wzbudzać żadnych podejrzeń, ponieważ do tego czasu on i John byli ze sobą blisko, i to od prawie dwóch lat, z powodzeniem utrzymując to w tajemnicy przed resztą rodzina.

John nie martwił się o swoje ubranie; Scott znał gusta swojego młodszego brata i bardzo starannie dobierał mu ubrania, ponieważ wiedział, że chociaż w Houston John na ogół przechodził z jednego klimatyzowanego miejsca do drugiego, to jednak w pewnym momencie musiał wyjść na zewnątrz i że restauracje i lokale do którego John wolał często przychodzić, nadal wymagał marynarki i krawata; ponadto John lubił nosić kapelusz typu panama. Stało się tak dlatego, że chociaż wielu odwiedzających Teksas lubiło odwiedzać „zachodni”, John nie był jednym z nich.

Z pewnością lubił od czasu do czasu dobrze pieczone steki, grilla i kuchnię meksykańską, ale wolał jadać w bardziej ekskluzywnych restauracjach, które oferowały kuchnię francuską, włoską lub japońską i wymagały półformalnego stroju.

Tak więc pewnego wieczoru, około godziny 20:00 lub 8:00, mówiąc bardziej potocznie, znalazł go w szczególnie ulubionej włoskiej restauracji. Posiłki w tym miejscu były bez zarzutu i niezapomniane; jednak ten konkretny posiłek okazał się bardziej pamiętny niż zwykle z powodu kilku innych gości, którzy akurat siedzieli przy stole tuż obok niego.

John pamiętał, jak siedział grzecznie przy swoim stole, delektując się kurczakiem marsala, podczas gdy dwaj siedzący obok niego dżentelmeni, którzy, jak sądził po mundurach, byli oficerami niemieckiej marynarki wojennej, nie tylko delektowali się własnymi posiłkami, ale także rozkoszowali się sobie winem, przy okazji trochę podchmielonym; w ten sposób w rozmowie zaczęli przechodzić z angielskiego na niemiecki.

W swojej wesołości i przekonaniu, że nikt ich tam nie zrozumie, ujawnili, że fajnie jest być w Houston, z dala od trosk i obowiązków związanych z ich statkiem. Oczywiście nie mieli pojęcia, że ​​John biegle włada językiem niemieckim i chociaż nie miał zamiaru podsłuchiwać, nie mógł nie podsłuchać rozmowy dwóch mężczyzn, którzy byli kilka lat starsi od samego Johna.

W trakcie rozmowy John dowiedział się, że ci dwaj oficerowie byli kochankami od dawna i byli zachwyceni oglądaniem niektórych atrakcji Houston, kiedy byli na urlopie. W cywilnych ubraniach chodzili na tańce i kluby dwie noce wcześniej, tylko po to, żeby następnego dnia zatrzymać się w bardzo ładnym hotelu, nie tylko po to, by odpocząć po imprezie, ale także po to, by zgromadzić dość energii na noc „zabawy” w ich pokoju później.

Następnie mężczyźni rozmawiali w bardzo szybkiej wymianie zdań - tylko biegłość językowa Johna wzrosła równie szybko podczas ich przekomarzania się, podczas którego kochankowie śmiali się głośno, wtrącając po angielsku słowo *bang* w ich rozmowie. Jeden opowiadał drugiemu, jak miło było znowu „zrobić to” na psią modłę, podczas gdy drugi z figlarnym błyskiem w oku zauważył, jak znów może cieszyć się byciem na przyjęciu koniec – jego ukochana nigdy nie przestawała pieprzyć go tak energicznie, że czuł się tak, jakby jego własny mózg dosłownie miał wypaść mu z głowy – stwierdzenie, które sprawiło, że kochankowie wybuchnęli wrzawą, która wydawała się innym bywalcom wokół nich jak zdrowy dźwięk typowego męskiego śmiechu.

John przypomniał sobie, że kiedy to usłyszał, był wdzięczny, że jego szkolenie w NASA, nie wspominając przede wszystkim o samym International Rescue, pozwoliło mu nie okazywać swojej reakcji na tych dwóch mężczyzn, chociaż zdawał sobie sprawę, że ich mała kochanka pogawędka miała na niego wpływ. Dopiero później, po powrocie do swojej kwatery, John, sam w swoim pokoju, pozwolił tym słowom odbić się echem w jego własnym ciele - teraz obraz jego i jego ukochanego, Virgila, robiących właśnie to, wypalił się nieusuwalnie w jego ciele. umysł.

Okazałby się obrazem silnie erotycznym; fantazja, którą po prostu musiał spełnić i sprawiła, że ​​jego własne pragnienie bycia ze swoim kochankiem, które już było silne, stało się jeszcze silniejsze. Był to dla niego początek nieprzespanych nocy po długich spotkaniach, odprawach i wykładach. Tylko jego determinacja, ostrożność i profesjonalizm pomogły powstrzymać obrazy w ciągu dnia.

Jednak John szybko nauczył się, że albo musi pozbyć się pożądliwości, która go pochłaniała, zajmując się swoimi „problemami” poprzez masturbację pod prysznicem, albo zaryzykować dalsze przewracanie się i przewracanie w łóżku z powodu tego obrazu siebie i Virgila to później zabrudziło jego prześcieradła swoimi obfitymi wydatkami, czego po prostu nie chciał robić.

Dlatego wybrał poprzedni sposób działania, rozkoszując się prysznicem, aczkolwiek z chusteczką do twarzy mocno zaciśniętą między zębami, aby znacznie stłumić jego okrzyki uwolnienia - drwiny Scotta z przeszłości dały mu lekcję zbyt boleśnie dobrze .
Okazało się to miłym, ale ostatecznie tymczasowym rozwiązaniem; pomogło, a przynajmniej pomogło, dopóki Scott nie przyjechał po niego po tym, jak jego czas w NASA dobiegł końca i w końcu wrócił do domu, żeby odpocząć i zrelaksować się. Tam, w domu, wiedział, z czym będzie musiał się zmierzyć – ponownie będzie musiał najpierw spędzić trochę czasu z ojcem i innymi. Virgil, jak zwykle niestety, musiał czekać.

Przechodził przez to już kilka razy, jednak tym razem, inaczej niż w przeszłości, miało to być trudniejsze niż zwykle, ponieważ jego własna miłość i potrzeba bycia z ukochaną została na nowo spotęgowana przez stłumione pożądanie, które samo w sobie, był napędzany tą erotyczną, seksualną pozycją, obrazem, który niemal obsesyjnie „utknął mu w głowie”. W ten sposób te bliźniacze demony pożądania dogoniły go przez całą sprzedaż i groziły, że przejmą jego normalne poczucie ostrożności.

Och, jak trudne były te pierwsze dwa i pół dnia; John nadal pamiętał, jak zostali zabrani przez jego ojca, babcię i prawie wszystkich innych oprócz biednego Virgila – nie było dla niego czasu. Ochrona tego, co mieli, wymagała w takich chwilach takiego wysiłku, a do tego czasu byli tak zestrojeni ze sobą, że mogli poczuć wewnętrzną udrękę, przez którą przechodził „inny”, ukochany. Mogli też niemal posmakować bolącej zmysłowej/emocjonalnej potrzeby drugiej osoby. Jednak obaj musieli się boleśnie wyprzeć – nie mogli ryzykować, nie z Johnem, który był w centrum uwagi, czy to w dzień, czy nawet w nocy.

Potem na szczęście oboje odpoczęli. W połowie trzeciego dnia John przypomniał sobie, jak jego ojciec, ze względu na pogodę, która była bardzo ciepła, oraz fakt, że Brains, który wymienił się z Gordonem na obowiązki na Thunderbird 5, pozwolił w ten sposób wszystkim pięciu braciom niezwykłą okazję, aby wszyscy byli w domu w tym samym czasie, zdecydowaliśmy się zaplanować i przeprowadzić zaimprowizowane przyjęcie przy grillu i basenie.

Miał dużą markizę wzniesioną nad częścią pokładu słonecznego, która miała chronić ich przed palącym słońcem. W tym zacienionym miejscu rozstawiono grill, stoły i leżaki. Jeff cieszył się, że szczęście uśmiecha się do jego rodziny – wszyscy jego synowie byli tu z nim, żywi i cali. Poza tym, choć raz świat też wydawał się być w stanie zadbać o siebie, bo służby International Rescue nie były potrzebne, więc ogłosił coś w rodzaju małego święta, chcąc, aby jego synowie wraz z resztą rodziny mieli zabawy i relaksu na chwilę.

Dopiero późnym popołudniem znaleźli swoją szansę. To było takie doskonałe; mięso i warzywa grillowały się, podczas gdy ich rodzeństwo, Tin-Tin i Fermat pluskali się w basenie. Jeff postanowił wypić kilka kieliszków jednej ze swoich ulubionych tequili z piwem, słuchając muzyki mariachi, którą ich ojciec lubił od czasu do czasu, kiedy był w świątecznym nastroju. Kyrano wylegiwał się na leżaku, relaksując się, podczas gdy ich babcia, mądrze zakładając słuchawki redukujące hałas, spała błogo w klimatyzowanym pokoju w swoim pokoju. Muzyka ryczała - wydawało się, że praktycznie sączy się przez okna domu, tym lepiej, pomyśleli oboje, aby zamaskować rozkoszne dźwięki, które nadejdą.

Licząc na pomoc bóstw miłości, tak jak to często czynili w przeszłości, Wergiliusz i Jan wymykali się potajemnie w oddzielnych odstępach czasu, z dala od uroczystości, ostatecznie czyniąc pokój Wergiliusza miejscem schadzek, tak że nikt nie był mądrzejszy.

Ledwo Virgil zamknął i zabezpieczył za sobą drzwi, kiedy John szepnął mu wreszcie z zapartym tchem do ucha, jego niemal niekontrolowane pragnienie, by „zrobić to” w ten sposób, „na pieska”, to znaczy tylko raz i czy on też sobie pozwoli go, będąc tym, który również pochyli się do przodu. Virgil zgodził się, ponieważ jego własny umysł był teraz pełen ciekawości, by spróbować tego, czego obaj nigdy wcześniej nie robili. Poza tym jego własne ciało odzwierciedlało ciało Johna – dosłownie bolało go seksualną potrzebą; John ma teraz osiem tygodni i dwa i pół dnia różnicy, tak jak jego kochanek mógł równie dobrze mieć osiem miesięcy, tak wielka była jego własna potrzeba.

Jeśli chodzi o Johna, był on tak podniecony, tak *pochłonięty* pożądaniem, że aż do tej chwili czuł się zmuszony odwrócić swoje myśli, gdy był z innymi, w każdą stronę, pozornie bez końca, w aby jego własna płeć nie dała się poznać innym raczej niegrzecznie przez swój ubiór. Teraz on, oni, mogli sobie pofolgować.

To miał być „szybki numerek”, coś, na co rzadko sobie pozwalali, ponieważ oboje potrzebowali i sprawiali im przyjemność wstępne, romantyczne uwertury, w które zwykle angażowali się na początku ich dołączenia. Jednak tym razem oboje czuli, że nie mają na to czasu, a także fakt, że ich pożądanie i wzajemna potrzeba przytłoczyły ich i pochłonęły, sprawiając, że żadne z nich nie czuło ochoty na wymianę uwielbienia słów miłość, ani przytulenie, ani pocałunek. Tylko ich wzajemna pewność co do ich trwałej troski i wzajemnej miłości, która była od dawna ugruntowana i ustalona wcześniej, powstrzymywała braci przed poczuciem, że byłby to zwykły akt wyzysku seksualnego.

Chociaż ich potrzeby, pragnienia, a także wymagania otaczającego ich świata zewnętrznego nakłaniały ich do pośpiechu, obojgu przyjemnie przypomniano, że jako kochankowie nie byli sprinterami w grze, ale byli raczej męskimi i silnymi młodymi mężczyznami, mającymi siłę do pokonania pełnego, długiego dystansu w wyścigu do ekstazy.

John recalled how it was, with both of them nude and Virgil leaning face forward over the back of a sturdy, large, arm chair, with a pillow beneath him to rest his head as well as catch all towels on the back of the chair as well as one at his feet. After that, John could not think nearly anymore, at least not in words. With his beloved’s broad, strong, muscular back before him, the skin, now the color of toffee mixed with cream by a gentle kiss of the sun, John could only appreciate the fact that he needed no lubricant lotion this time- the sweat of their bodies and his own member, which was nigh glistening with its natural lubricant, made such a preparation unnecessary.

As his ample length slithered nicely into his beloved’s familiar, tight warmth, both brothers emitted groans of relief; now, the two of them felt at ‘home’ at last and John simply chose not to waste any more time. As he took his supple hands on a sensual journey, massaging Virgil’s prominent, muscular shoulders and upper arms, he was also adjusting himself behind Virgil, like a marksman lining up his target.

Then, he proceeded to move, in and out slowly, just at the first, few passes, but soon, he found his place and rhythm and the rest was just blissfully mechanical. John thought no longer, but rather, let his body completely take over- it was pumping, pounding, thrusting, grinding and drilling into Virgil’s with a precision akin to a finely tuned and oiled machine that he was wont to invent and design.

He was learning as he was doing; quickly on, he moved his hands from his beloved’s back to his hips, gripping them, albeit not too tightly. He steadied his lover’s legs while firmly planting his own, finding the perfect position for them both, each thrust growing ever more powerful, ever deeper, in a rhythmic fashion.

John’s head was swirling- the sensations, the feelings, the sheer power was simply unbelievable for him. He closed his eyes reluctantly; Virgil’s buttocks, so firm, yet so deliciously curved, were all that he ever imagined them to be; once again, in that small corner of his mind that could think, it told him how no one else, absolutely no one could make him feel this way. Virgil, as the object of his desire, made it impossible, let alone undesirable to want anyone else- this was the love, sexual fulfillment and true companionship others could only dream of; what he had, he knew was truly his and would be for a lifetime.

As he continued to keep his eyes closed, his mind simply became lost in the tempest of the sheer sensation- he was drowning. Only once in a while he could hear what sounded like cries in the distance. The words: “OH YES, OH YES! OH GOD…OH GOD…JOHN!” rang hoarsely from Virgil’s throat. They grew louder until they suddenly became muffled, for Virgil, for sheer safety’s sake, buried his face in his pillow as he began to scream in the paroxysm of pleasure/pain that his beloved’s virility always took him.

As the sounds of the Mariachi, the brass horns, the strums of the guitars, the Italian sounding accordion and virile masculine singers made the festive music that pleased the partygoers outside, so too, did the lovers make their *own* music, with the sounds of their voices, ranging from short, repetitive phrases to guttural sounds of pleasure, while John moved, enslaved to his own sense of rhythm.

It was getting harder to hold onto Virgil, so great were both of their exertions that the sweat simply ran in rivers off of their bodies. Then suddenly, almost like a cruel taunt, John simply stopped and withdrew, much to Virgil’s soon and sudden disappointment one, that culminated quickly in his near desperate pleas for John not leave him like this- all wanting for more. John’s words to his beloved were simple consisted of two: “I won’t,” which he uttered in his seductive cadence, for he had ideas of his own, ‘other’ ideas that he intended to use, hoping to up the erotic ante.

With great care, he moved forward until he could bend up near the nape of Virgil’s neck, then, he gently began to lick it, his plump, questing tongue licked across the nape, then down the length of the spine, until he reached the small of his beloved’s back, delighting in the quivering that it produced in Virgil. However, John’s journey was far from done; he took his tongue in charge as he made a hard, right turn with it, cresting Virgil’s hipbone, only to then turn back inward in order to lick down the plump, ever tempting right buttock, right down to the middle of the back of his right thigh.

Not soon after, John knelt down to position himself while he gently moved those strong, muscular thighs just in front of him apart, smiling as Virgil involuntarily flexed and tightened this area in anticipation of something unknown, but felt would doubtless be delightful.

With his place set, John put his face between those thighs; his tongue now was a hair breadths away from his lover’s swollen, sweat laden sac that was threatening to move upward in preparation for the release. John decided not to waste time teasing; he proceeded to glide the tip of his tongue onto the sac, not forgetting any part, delighting as Virgil’s scream into the pillow was primal-John could tell that this new, little, sensual trick up his sleeve was proving to be a pleasant one. “Mmmm?” John made the sound, with his mouth firmly planted on them, causing the sexually inflamed globes to vibrate deliciously, driving his lover to come up for air as an “Nnnnngh,” and “Please….John….” came unbidden from his throat, begging for mercy.

John simply continued licking in various directions, enjoying the taste of his beloved’s sweat and the feel of those warm spheres against his tongue and mouth, while his nose delighted in their musky aroma, the kind that only sexuality could produce.

“AHHGNH!...it’s so…it’s so…good…I’m so close, John....so close! Hurry please, hurry…I don’t know… it’s been so long…too long…! Just do me…again…too…please? I...I can’t wait… not too much….!” Virgil’s voice proved what a tender yet torturous state that he was in.

John complied happily, rising back to his feet; he stood upright again to place his rod back deep inside of his beloved- resuming his smooth and clean machine-like precision pumping and pounding movements once more. However, twenty-one more was all that he could manage to make, for on the beginning of the twenty-second thrust, Virgil’s shivering and shaking caused Virgil to simply explode and cry out as his body gushed forth jettisons of semen, like white hot magma, drenching the towel on the back of the chair as well as the one on the floor as his member sputtered and sprayed like a run away roman candle.

At the same time, those same orgasmic spasms caused a vibration from deep within Virgil, making waves of pleasure that went like almost an electric conduit from the tip of John’s manhood, all the way to the base- forcing him in delight to own up to and scream out his own climax, calling out his brother’s name to the heavens as he unloaded his heated seed deep into his lover’s very vitals. The two were as one once more in their passion and loss of even a sense of ‘selves,’ for their minds were in ecstasy, oblivious to all else- the deities of love were still with them fortunately, for they were neither seen nor heard. Also, if anyone had come into the room, the two brothers would have been caught and helpless- so into the orgasmic maelstrom were their minds and bodies.

John could not recall, nor could Virgil either, as he blushingly confided to him later that night, how many minutes it took for each of them to come down from the heights they had both reached. Like drunken sailors, both of them slipped gently onto the carpet, Virgil being grateful that he had settled onto the towel underneath him- it was handy as it proved to catch the still warm excess of seed that was dribbling from his vitals as well as spurting from his own man root. John, for his part, was equally sprawled out, but not dribbling; his intensity and need had caused him to shoot his full load deep into the inner recesses of the man that he loved- there would be nothing left for him to give… at least for a while.

Therefore, perspiration laden, satiated for the present and mother-naked, the brother/lovers sought two nearly impossible goals- to savor the ecstasies as well as to come down from them as soon as possible, so as to avoid being missed by the others any longer than necessary.

Virgil was the first to get his legs back- he half walked, half crawled, staggering from the sheer pleasure, towards a cabinet; there, he grabbed a large bath towel and gave it to John, who was uncharacteristically glowing- his eyes were burning brightly with both satisfaction and triumph; he did not feel shy this time.

John was now beginning to be able to think coherently again- he used the towel to remove the excess sweat off of his legs, arms, face and chest, watching his love nod with approval and relief- this would prevent any inopportune questions from being asked while John went to his room, naturally to take, as Virgil himself was going to take, a thorough shower and shampoo, which would keep the others from knowing about the exertions the two of them had just engaged in.


As John finished putting his boxers and walking shorts on, zipping up his fly neatly, he was so nicely slender, that he could do this still sitting down, Virgil went over to him to kiss quickly his lips and his brow, the brow he loved so much when it always, after they made love, was graced with his white blond locks settled on it smoothly, perspiration settling them there. To his beloved, it made John look as if he was wearing a prince’s crown, an image that Virgil told him that he kept close to his heart, for loving John always reminded him of joining with a benevolent, loving deity.


John was buttoning his shirt and putting on his sandals when in finally, a quiet voice, the words: “tonight, at midnight then?” came from Virgil, while his beloved said: “my room-sooner than midnight…if we can…” in response. John was regulating his face now, going back to the shy, quiet, peaceful look that was also another face of his, a true face, to be sure, but his beloved had delighted in seeing those heavenly blue eyes dark and glowing with triumph. Then, all of a sudden, for a moment, they both smiled at one another in that all too familiar way, the way that showed the vitality of the Tracy men.

One at a time, they returned to the party; in reality, they really hadn’t even been missed. When Virgil was about to settle down on a deck chair, Kyrano and Jeff announced that everything was ready to eat. The usual barbeque and steaks flowed in abundance, along with grilled vegetables and fish, but in addition, Kyrano had added some other delights- chicken basted in an Indonesian peanut sauce, along with broiled prawns drenched in lemon and butter, which he knew that John loved in particular.

Alan laughed about the food being ‘practically inhaled,’ so much of it seemed to disappear, along with the wine, beer or other liquors of ones choosing. The festive mood continued long after sundown. Jeff was in his cups, blissfully relaxed as Gordon began to strum his guitar, playing some old fashioned folk songs, then their father began to nod off; only his mother, upon seeing this happen twice near 2145, made the call- it was time for everyone to retire, as she could see yawns and stretches around the tables and chairs.

Therefore, the deities of love were still with them, John recalled, as an early retiring of the entire household, after everything was tidied up and put away, allowed his beloved to come to his room undetected. For the barest of an instant, before Virgil came to him, John pondered whether or not they were the only two so involved- he had not seen any *real* weariness in any of his other brothers’ eyes or in Fermat’s. His intuition gave vent to the thought that maybe… but then his mind terminated that thought, could anything be that easy, that coincidental? He truly thought not.

The night went well. After assuring themselves that they would ‘just let things happen,’ because their exertions earlier may have well rendered them both too spent to ‘play,’ and besides, sex alone was not what their relationship was about, they both found to their delight that they could comfortably engage in lovemaking. In those precious hours, they took their time, indulging in all of the romantic and gentle overtures and actions that they both felt were so vital to their intimacies.

Fortune stayed with them also, for not only could they frolic and nurture during the entire night, but also, Virgil got that longed for chance to fall asleep in John’s loving arms, in addition to obtaining a true, full rest. He went at 1100 back to his own room, the next morning, as undetected as when he left there.

John blushed as he remembered how deep in the night, Virgil had marveled at their prior intensity. He had joked lovingly that now he knew what it must feel like to be on the receiving end of the Mole, one of his own machines from Thunderbird 2.

He could see John, in response, turn pink while he lowered his eyes shyly. Also, he covered his face, partially for ‘play,’ partially for real, with his pillow. It would take, as usual, Virgil, with his soft words, to coax John back, as part of their little love game, out of his self-conscious shyness with loving assurances not to be ‘so embarrassed’ by his passion. That was a vital part of their intimacy, their love talk, that they enjoyed, loved and needed. So engrossed and pleasing did this trip down an erotic memory lane hold for John that at first, he did not hear the knocking at the sitting room door.

“John, please let me in now,” Virgil’s voice was calm and solemn, quite different than earlier. “It’s not locked. Come on in,” Virgil heard John reply, grateful that he too, seemed to be calmer than before. As he opened up the door, he could see John standing by one of the large windows that gave a lovely view of the lands just past their orchard. He looked so noble, so elegant, even during this awkward moment; his arms and legs were crossed casually as he peered out- his face made such a classical profile in addition. Virgil’s artistic mind made a mental note of that stance and his clothing- he was dressed in tan slacks, ones that were comfortable in or outside of the house and he wore an off-white shirt with a bright red sweater that buttoned down the front, although now, he had it unbuttoned.

I got him into those bright colors up here, but he looks so good, in anything…or nothing at all; he thought, as also, he knew that as soon as he could, he was going to go to his studio to do another sketch and realized that his pad was filling up. Hmmm, another one for my binder, he mused, as his countenance held a determined look again.

“ I…I was so needful that time. I can’t really blame you, at least you tried not to laugh- I really put my foot into my mouth this time,” John unfolded his arms and legs in a gesture, his cheeks were tinged with pink. “You were not any more needful than I was… and I wasn’t suppressing a laugh at you, John… it was just that the tension was so thick… it broke the stress for me a bit. I’d never laugh at you,” Virgil’s voice had a gentle yet serious tone in it. He stepped out of the sitting room for a minute, when he returned, he was carrying a small tray.

“ I know… you’ve never laughed at me V, I did not mean it like that; but honestly, I did walk right into that one…” John stopped his sentence as a questioning look formed on his face. “Yes…it’s sherry, with two appropriate glasses,” Virgil replied. “Sherry? At… well, it’s only just 10 am,” John took a quick glance as the antique grandmother clock began to chime while at the same time, he walked over to the table. “Well…” as Virgil began to pour, “just try to think of it this way- it’s the proper time for sherry somewhere in the world. Otherwise, just view it as being taken for ‘medicinal purposes’.” “‘Medicinal,’eh?” John said as he eyed the fine glass, then he noted by its slight chill and the coloring of the sherry, that this was the very special, extra sweet sherry of the Pedro Ximeñez grape, the kind that they both preferred.

“It’s a truce, a part of one, I hope,” Virgil’s eyes looked hopeful. “I see… so…while you, then, try to think about my…er ‘views’ about Sunny and I, I then, try to deal with his ‘unexpected stay over’ and the consequences of it, as it pertains to my plans- sounds fair enough. Agreed?” John’s tone was so smoothly diplomatic- another thing that Virgil treasured in him. “I agree,” Virgil smiled as they toasted each other and sipped on the delicious beverage.

***** TO BE CONTINUED……******